Όταν πεθάνω από το άγχος, μια βραδιά,
να με πετάξτε σε μια θάλασσα βαθειά,
σας το δηλώνω, δε χρειάζομαι κηδείες,
στεφάνια, λόγους, μουσικές και αηδίες.

Δε θέλω να `ρθουν στην κηδεία σοβαροί,
οι δήθεν φίλοι μου που είναι όλοι εχθροί,
και οι συνάδερφοι, στεγνοί γραφειοκράτες
με τα κολάρα και τις έτοιμες γραβάτες.

Να συζητήσουνε αν άφησα λεφτά,
και τι θα κάνει η γυναίκα μου μ’ αυτά,
που ένα μαύρο ταγεράκι θα φοράει
και μέσ’ στο κλάμα θα ρωτιέται αν της πάει.

Οι προϊστάμενοι να λένε, σκεφτικοί,
γιατί αφήνω τόσο νέος τη ζωή,
ενώ θα ξέρουν τη βαθύτερη αιτία,
πως φταίνε εκείνοι και η γραφειοκρατία.

Όταν πεθάνω από το άγχος, μια βραδιά,
να με πετάξτε σε μια θάλασσα βαθειά,
τζάμπα παράσταση δε θέλω για να δούνε
αυτοί που σ’ όλη τη ζωή με τυραννούνε.