Νύχτα και φεύγει η σκέψη μου να ρθεί να σ’ ανταμώσει
στη μοναξιά που βρίνεσαι κουράγιο να σου δώσει

Να μπόρουν `α τη σκέψη μου να την -ε σταματήσω
στη πρώτη μας συνάντηση πάλι να σε γνωρίσω

Φουρτουνιασμένο πέλαγος κι απάνεμο λιμάνι
ο έρωντας σου κοπελιά και θα με κουζουλάνει

Ε! την παντέρμη την καρδιά κι ήντα θαρρείς πως θέλει
του έρωντα σου τη μαθιά και γίνομαι κοπέλι

Ένα χαμόγελο ζητώ μα δε σ’ Υποχρεώνω!
και δώσε μου το κοπελιά αν -ε το νιώσεις μόνο

Όποιος χαμόγελο μπορεί να πάρει και να δώσει
ότι κι αν τύχει στη ζωή μπορεί να το σηκώσει

Ω! την παντέρμη τη ζωή πως φεύγει μάνι μάνι
τάξε πως είναι ένας καφές σ’ ένα παλιό ντουκιάνι

Δεν είναι πως ο θάνατος μ’ απασχολεί και τόσο
μονό `ναι η τόση αμοναξά και πως θα τη σηκώσω