Σοκάκια τση βαθιάς αυγής στράτες ερημωμένες
πόσα τραγούδια εκούσετε γι’ αγάπες περασμένες

Όσο περνά και χάνεται η νιότη και ο χρόνος
ρυτίδες και ψαρά μαλλιά μου κουβαλεί ο πόνος