Έχεις στα μάτια σου την πίκρα του αιώνα,
της προσφυγιάς και του καημού τον ουρανό.
Κι είν’ η ζωή σου σαν την έρημη στρατώνα
και σαν το τρένο που γυρίζει αδειανό.

Το χάραμα, το χάραμα με την Ελλάδα ταξιδεύεις
μες στην Αιόλου και την Αθηνάς.
Σε χίλια τόσα πρόσωπα ταυτότητα γυρεύεις
με τα τραγούδια της δικιάς μας της γενιάς.

Είναι ο ήλιος σου λουλούδι ματωμένο
και τ’ όνειρό σου προδομένο μυστικό.
Και σαν πουλί που σε κρατούν φυλακισμένο
της λευτεριάς σου καρτεράς το μερτικό.