Ξαπλώνεις σε σεντόνια, σε θάλασσες μετάξι,
κι οι φίλοι σου τα ψώνια, κορνάρουν μεσ’ τ’ αμάξι.
Τα ψεύτικα χαμόγελα, μου λες,
δεν τρομάζουν των ανθρώπων τις καρδιές.
Τα ψεύτικα χαμόγελα, μου λες,
δεν τρομάζουν των ανθρώπων τις καρδιές.

Στο σπίτι περιμένει η Τζούντι, το κανίς,
κι εσύ που αλητεύεις στις μπάρες ως τις τρεις,
κοιτάζεις τα κορδόνια σου και λες,
πως σαν κι εμένα βρίσκεις όσες θες.
Κοιτάζεις τα κορδόνια σου και λες,
πως σαν κι εμένα βρίσκεις όσες θες.

Μα, μόνος γυρνάς, μόνος γυρνάς
κι όλο το παίζεις πως δε σε νοιάζει,
πάλι μόνος, μόνος σου γυρνάς.
Ναι, μόνος γυρνάς, μόνος γυρνάς,
κι όλο το παίζεις πως δε σε νοιάζει,
πάλι μόνος, μόνος σου γυρνάς.

Τι μια με λατρεύεις, την άλλη με πετάς,
δεν ξέρεις τι γυρεύεις, δεν ξέρεις καν που πας.
Κι η κούκλα στη βιτρίνα που κοιτάς,
δε θα σε αγκαλιάζει όταν πονάς.
Η κούκλα στη βιτρίνα που κοιτάς,
δε θα σε αγκαλιάζει όταν πονάς.

Και μόνος γυρνάς, μόνος γυρνάς,
κι όλο το παίζεις πως δε σε νοιάζει,
πάλι μόνος, μόνος σου γυρνάς.
Ναι, μόνος γυρνάς, μόνος γυρνάς,
κι όλο το παίζεις πως δε σε νοιάζει,
πάλι μόνος, μόνος σου γυρνάς.