Έχω φτιάξει μια παγίδα, γιατί δε σε έχω,
την ονόμασα ελπίδα, κι όλο μέσα πέφτω.
Κάθε μέρα που ξυπνάω, με τραβάει κοντά της,
Κάνω ότι της ξεφεύγω, μα όλα είναι δικά της.

Τόσα λόγια για τον έρωτα, πώς τα γράψανε ρωτώ!
Ότι μένει απ’ τον έρωτα, σαν νεράτζι είναι πικρό.
Τόσα λόγια για τον έρωτα, που τα βρήκανε ρωτώ!
Ότι μένει απ’ τον έρωτα, είν’ η ζάλη απ’ το ποτό.

Ξεδιπλώνω και διπλώνω, κάθε μέρα είναι ίδια η δουλειά,
κι αν στο διάλειμμα βουρκώνω, τα δυο χείλη μου δαγκώνω δυνατά.
Έχω γράψει μια παγίδα, γιατί δε σε έχω,
την ονόμασα ελπίδα, μα ποιον κοροϊδεύω!

Τόσα λόγια για τον έρωτα, πώς τα γράψανε ρωτώ!
Ότι μένει απ’ τον έρωτα, σαν νεράτζι είναι πικρό.
Τόσα λόγια για τον έρωτα, που τα βρήκανε ρωτώ!
Ότι μένει απ’ τον έρωτα, είν’ η ζάλη απ’ το ποτό.