Μη μου παίρνεις το μυαλό μ’ αυτό το βλέμμα
αλήτης να σαλπάρει για τους ωκεανούς
να φοράει ρούχα κόκκινα σαν αίμα
σαν τους ήλιους τους χαμένους τους παντοτινούς

Σαν τους ήλιους τους βαμμένους απ’ τα μάτια
πού `χαν χρώμα της στεριάς και τ’ ουρανού
κι είναι τώρα τα σπασμένα τα κατάρτια
σ’ ένα πλοίο στους λαβύρινθους του νου

Την περιπλάνηση μη μου τελειώνεις
γίνε αντίλαλος να μ’ ανταμώνεις
έτσι κι αλλιώς ξανά θα κουραστώ
και να γυρίσω πίσω θα βιαστώ
την περιπλάνηση μη μου τελειώνεις
την προσδοκία μου μην εξοντώνεις

Μη μου στρίβεις το τιμόνι προς το δρόμο
βλέπεις πως ψάχνω για τις λίγες μου αλήθειες
τρόμαξες τον παπαγάλο μου στον ώμο
και μου βυθίζεις τη χαρά μου σε συνήθειες

Και μου βυθίζεις καραβάκι χάρτινο
βρες επιτέλους μια καινούργια αφετηρία
για σκέπαστρο να `χω καπέλο ψάθινο
χωρίς γραμμές να φεύγουνε τρελά λεωφορεία

Την περιπλάνηση μη μου τελειώνεις
γίνε αντίλαλος να μ’ ανταμώνεις
έτσι κι αλλιώς ξανά θα κουραστώ
και να γυρίσω πίσω θα βιαστώ
την περιπλάνηση μη μου τελειώνεις
την προσδοκία μου μην εξοντώνεις