Καρδιά μου ποιος σε πλήγωσε και σιγοκλαίς τα βράδια
σαν πλοία που ξεμείνανε δεμένα στα καρνάγια.

Όσες φορές τα χείλη μου ξεχνιούνται και γελούνε
τα μάθια για εκδίκηση στο δάκρυ κολυμπούνε.

Πίσω απ’ το δάκρυ μια χαρά είναι κατοικημένη
και πριν το γέλιο μια σιωπή παράξενα αφημένη.

Άφησ’ με να σε μυριστώ ασπρο μου μανουσάκι
φτερά να βγάλω να πετώ σαν το χελιδονάκι.