Δεν το περίμενα ποτέ πως θα ερχόταν η στιγμή,
που θα στηνόσουν στο φανάρι δίπλα μου με κάποιον άλλον
Ανάθεμά σε!
Στο κάθισμά του να χεις γύρει να χαϊδέψει με στοργή,
τα ίδια μαλλιά που είχα κλάψει πάνω τους.
Δε με λυπάσαι!

Να μην γυρίσεις να κοιτάξεις δίπλα,
σε παρακαλώ
Καταστρέφομαι και κλαίω,
τη ζωή μου κι ότι ωραίο είχαμε ζήσει
θα μπορούσες να διαλύσεις μ ένα βλέμμα.

Δεν το περίμενα ποτέ πως θα ερχόταν η στιγμή,
Που τόσο δίπλα μου θα ήσουν, κι όμως τόσο μακριά μου
Δικαίωμά σου!
Μα πριν ανάψει το φανάρι και χαθώ μες στην βροχή,
παράθυρο άνοιξε να μπει και στο δικό μου τ αρωμά σου

Να μην γυρίσεις να κοιτάξεις δίπλα,
σε παρακαλώ
Καταστρέφομαι και κλαίω,
τη ζωή μου κι ότι ωραίο είχαμε ζήσει
θα μπορούσες να διαλύσεις μ ένα βλέμμα.