Ο Ήλιος έχει ερωτευτεί τη λαμπερή Ηλιαχτίδα
Την όμορφη της εξοχής με τα χρυσά μαλλιά

Να τηνε πιάσει προσπαθεί, μα εκείνη του ξεφεύγει
Και να της κλέψει δεν μπορεί τα μαγικά φτερά

Άγγελος λεν’ πως τα `πλασε για χάρη της Σελήνης
Για να πετάει πολύ μακριά, ως τον Αυγερινό

Δάκρυα πολλά όμως έχυσε, σαν είδε πως εκείνος,
Για χάρη της Δροσοσταλιάς, διέλυσε τ’ όνειρό της.

Τον εραστή λησμόνησε κι επέστρεψε στο θρόνο
Του Ουρανού -του άντρα της-, αιώνιο δεσμό της

Τα μαγικά φτερά έδωσε, λοιπόν, στην Ηλιαχτίδα
Που παιχνιδίζει έκτοτε με τον ξανθό θεό της.

Πάθη, μίση κι έρωτες, υπέρλαμπρα στολίδια
Κοσμούν ετούτη τη ζωή, λαμποκοπάει ο τόπος

Χαρά και λύπη φέρνοντας, ατέλειωτο παιχνίδι
Μα η αγάπη πάντοτε είναι καημός και πόνος