Εμένα, την καρδιά μου δεν τη θόλωσαν
τα χρόνια, και τα βάσανα, κ’ οι πόνοι
ένα μικρούλι προσωπάκι, ολόχαρο,
εμένα, την καρδιά μου τη θολώνει...

Τ’ αστέρια μη ρωτάς και τα τριαντάφυλλα,
γιατί δεν είμαι πρόσχαρος, σαν πρώτα:
δυο μενεξέδες, βελουδένιους και γλυκούς
που ανθούν σε δυο ματάκια, μόνο, ρώτα!

Ήρθαν κρυφά μια νύχτα στα ολοσκότεινα,
και την καρδιά μου αρπάξανε με πλάνη
και τόση καρδιά μ’ άφησαν, τ’ αλύπητα,
όση για να πονώ, μονάχα, φτάνει...

Τ’ αστέρια μη ρωτάς, και τα τριαντάφυλλα,
νιώθουν τα νυχτολούλουδα κ’ οι κλώνοι;
εμένα, την καρδιά μου, κάποιο ολόχαρο,
μικρούλι προσωπάκι, τη θολώνει...

Και τα μενεξεδένια μάτια είν’ άπονα:
ξέρουν να κλέβουν τις καρδιές, μ’ αγάπη,
μα, πάντα, απ’ την καρδιά μας κάτι αφήνουμε,
και πως πονεί, πως σφάζει, αυτό το κάτι...