Τραγουδώ, τραγουδώ το νησί μου,
πού ναι τόσο μικρο για να μπόρει,
πού ναι τόσο μικρο για να μπόρει
σαν πουλί να χωρέσει στη χούφτα μου.

Που `ναι τόσο μεγάλο να μπόρει
να χωρά την ακέρια ανθρωπότητα
όπως κλείνει μια μόνη σταγόνα
τον πλατύν ωκεανό που την γέννησε.

Τραγουδώ, τραγουδώ τους ανθρώπους,
του νησιού μου -και `κείνους που πέρασαν,
κι ολοτρόγυρα ανθίζουν τα χνάρια τους
και `κεινούς όπου σήμερα οδεύουνε
στην σκληρήν ανηφόρα -και `κείνους
που θε να `ρθουν να πούνε βροντόφωνο,
που θε να `ρθουν να πούνε βροντόφωνο
της χαράς, της χαράς το τραγούδι.

Ω, δεν τις κλείνω, δεν τις χάνω τις φτερούγες μου
κειο το τραγούδι που θε να `ρθει δεν ξεχάνω.

Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα `ρθουν.
Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα `χουν
για θροφή στα πνευμόνια τους, λεύτερο
τον πλατύν ουρανό μας -που θα `χουν
όλο τούτο το χώμα μας λεύτερο, όλο τούτο το χώμα μας λεύτερο,
όλο τούτο το χώμα μας λεύτερο σαν αφέντες να το δρασκελίσουν.

Ω, δεν τις κλείνω, δεν τις χάνω τις φτερούγες μου
κειο το τραγούδι που θε να `ρθει δεν ξεχάνω.

Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα `χουνε
κάθε χρόνο πολύ να θερίσουν
μες στ’ αλώνια πολύ να χορέψουνε
και πολύ τη χαρά τους βροντόφωνα
και πολύ τη χαρά τους βροντόφωνα
να την πούνε, να την τραγουδήσουν.
Πώς θ’ αστράφτει στ’ αλώνια ο χιλιόδιπλος
ο χορός -πώς θ’ αστράφτουν τα μάτια.

Ω, δεν τις κλείνω, δεν τις χάνω τις φτερούγες μου
κειο το τραγούδι που θε να `ρθει δεν ξεχάνω.

Πώς θ’ αστράφτουν τα γέλια ξεδίπλωτα
σα σημαίες νικητήριες στον ήλιο!
Πώς θ’ αστράφτετε κι’ όλες ξεδίπλωτες
μουσικές του νησιού μου -Αυγορίτισσα,
Ακαθιώτισσα, Παραλιμνίτισσα,
Καρπασίτισσα, Λευκονοικιάτισσα,
και Πεγιώτισσα εσύ και Παφίτικη
-ω, γλυκά του νησιού μου, πιστρόφια!

Κυπραία φωνή `μαι και δε χάνω τις φτερούγες μου
κειο το τραγούδι που θε να `ρθει δεν ξεχάνω.