Αντέχω εδώ να μένω,
στην πόλη που ανασαίνει
με ανάσα δανεισμένη, κάπως έτσι ζω...
Αντέχω να κοιτώ,
θλιμμένα στα μπαλκόνια
παιδιά που παίζουν μόνα, κάπως έτσι ζω...

Αντέχω την αγένεια, τη φθήνια, την ασχήμια,
τ’ ανθρώπινα αγρίμια και κάπως έτσι ζω...

Αντέχω, αντέχω...

Αντέχω να ακούω
το κλάμα της ερήμου,
μες στις γιορτές του Δήμου, κάπως έτσι ζω...
Αντέχω τις φωνές,
τις κόρνες, τα βρισίδια
την τρέλα, τα σκουπίδια, κάπως έτσι ζω...

Αντέχω εδώ ακόμα, στην πόλη που αγριεύει
σε τρώει και σε χωνεύει και κάπως έτσι ζω...

Αντέχω δεν ξέρω πώς,
αντέχω δεν ξέρω πώς.