Απ’ το παλάτι της ψηλά
βλέπει καράβια στη σειρά
να φτάνουνε σαν τα πουλιά,
σαν τα πλεούμενα κελιά.

Συννεφιασμένος ουρανός
τώρα που αρχίζει ο πόλεμος
και ο Μενέλαος μπροστά
να ψιθυρίζει σιωπηλά.

Να μη σε λέγανε Ελένη,
να ερωτευόμουν κάποια ξένη,
τόσες ψυχές θα πικραθούν
και άλλες τόσες θα χαθούν.
Είναι ο έρωτας πυξίδα χαλασμένη.

Φεύγουν τα χόνια της ζωής
σαν τις σταγόνες της βροχής
κι αυτή πίσω απ’ τα τείχη της
να βλασφημά την τύχη της.

Δεν τη μεθάει το κρασί
δεν τη χωράει όλη η γη
σαν την τρελή παραμιλά
κι απ’ έξω ο Πάρις πολεμά.

Να μη σε λέγανε Ελένη....

Τόσοι αιώνες πέρασαν,
τα δέντρα γύρω γέρασαν
κι αυτή μες στα χαλάσματα
μιλάει με τα φαντάσματα.

Δεν πρόκειται να λυτρωθεί
κι η Τροία θα ξανακαεί
χίλιες φορές αν χρειαστεί
γιατί απλά δε φταίει αυτή.

Κάπου στο σήμερα κλεμμένη
ζει της ψυχής μου η Ελένη
οι νύχτες μου που θα καούν
στα πόδια της θα υποκλιθούν.
Είμαι κι εγώ
μια ψυχή γελασμένη.