Είναι στιγμές μ’ ένα τσιγάρο,
πάλι ρισκάρω μια κατάθεση ψυχής.
Χαμένα τα βράδια, και στάχτη τα χάδια,
σ’ ενα τασάκι αναμνήσεις μιας ζωής.

Τρέχω με χίλια να προφτάσω
και τις σκιές να ξεπεράσω,
να βάψω τ’ όνειρο με χρώμα φωτεινό.
Τον εαυτό μου να νικήσω,
τη σκέψη μου να οδηγήσω
ηλιοβασίλεμα στο πιο ψηλό βουνό.

Είναι στιγμές που σε ζητάω
και ξενυχτάω με μια κιθάρα αγκαλιά.
Τραγούδια προδότες, με φάλτσες τις νότες,
με παγιδεύουν στης αλήθειας τα κελιά.

Για πες μου τι να τραγουδήσω,
σε ποιο Θεό να προσκυνήσω,
τι να πιστέψω από `κείνες τις στιγμές;
Μόνο για λίγο θα κρατήσουν,
σαν πυροτέχνημα θα σβήσουν
και θα χαθούν μέσα στου χρόνου τις ρωγμές.

Είναι στιγμές που τις φοβάμαι
και τις θυμάμαι σαν αστέρι μακρινό.
Στην άκρη του απείρου, για μια γεύση ονείρου,
χάνω τον έλεγχο και πέφτω στο κενό.

Είναι στιγμές, μικρές στιγμές.