Δε γεννήθηκα σκληρή, έτσι μ’ έκανες εσύ
να κοιτάζω το φεγγάρι και να μην του βρίσκω τίποτα.
Δε γεννήθηκα θλιμμένη και απογοητευμένη,
η ζωή να ταξιδεύει κι εγώ να `μαι εδώ δεμένη.

Κάποτε ζωγράφιζα καρδούλες κι αστεράκια
το όνομά σου χάραζα στους τοίχους, στα παγκάκια
τώρα τίποτα, τώρα τίποτα.

Κάποτε ξυπνούσα και περίμενα τη μέρα,
πίστευα ο δρόνος μας πως πάει παραπέρα
τώρα τίποτα, τώρα τίποτα δε μ’ αρέσει.

Δε γεννήθηκα μισή, μ’ έκοψες στα δυο εσύ,
πήρες όλη μου την πίστη, τώρα δεν πιστεύω τίποτα.
Δε με νοιάζει πού γυρίζεις, άμα χάνεις ή αν κερδίζεις,
πιο καλά είναι να υποφέρεις παρά να μη νιώθεις τίποτα.

Κάποτε ζωγράφιζα καρδούλες κι αστεράκια,
το όνομά σου χάραζα στους τοίχους, στα παγκάκια
τώρα τίποτα, τώρα τίποτα.

Κάποτε το πίστευα πως θ’ άλλαζα τον κόσμο,
τώρα πια κατάλαβα πως ήμουνα κορόϊδο
κι έτσι τίποτα κι έτσι τίποτα δε θ’ αλλάξει πια,
τίποτα, τίποτα, τίποτα, τ'ιποτα.