Ακροβάτη, πες πώς γαληνεύεις
στου σχοινιού σου την κοφτερή αγκαλιά;
Και πώς γελάς πες, κλόουν,
παιδάκια χειροκροτούν,
όταν βγάζεις και κοιτάζεις
το μακιγιάζ που αγαπούν;

Πες μας νύχτα, με τ’ άστρα που ανάβεις,
πώς αντέχεις τόση ερημιά να κοιτάς;

Πώς δαμάζεις Χρόνε, τις ζωές μας.
Σαν χαρτάκια μας στροβιλίζεις στο φως.
Και πώς μας παίρνεις Χρόνε,
σα να `σαι εσύ ο Θεός,
κάθε μέρα, κάθε ώρα,
να λιγοστεύει ο καιρός.

Πώς θ’ αντέξεις ψεύτη, Μέγα Χρόνε
όταν λείψω, τόση ερημιά να κοιτάς;