Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
τα πρώτα εδάφη είναι χαρούμενα
τα πρώτα εδάφη είναι από σένα
καλά στρωμένα και φροντισμένα

Μα όσο πάω προς άλλα χώματα
εκεί βρίσκω του χρόνου τα παιδιά
εκεί κρύβεται, τόσο κοντά μου
τόσο αχόρταστη η μοναξιά μου

Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά

Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
βρίσκω όλη μου την οικογένεια
κάτι θραύσματα φίλων που έσπασαν
κάτι αγάπες που τάχα ξεπέρασα

Ποια σεντόνια εκεί κατασκότεινα
ποιοι εαυτοί που ζητάνε ταυτότητα
τόνους χώμα έχω ρίξει από πάνω
μα αυτοί είναι εκεί και τους πιάνω