Από τότε που `φτιαξε ο θεός την πλάση
ένα πράγμα μου `φταιξε, μου `φταιξε, μου `φταιξε:
Ο φτωχός ο άνθρωπος τι είχε να περάσει
που πανάθεμα το μήλο και την Εύα τη μπιρμπίλω
του παράδεισου το τζάμπα μια για πάντα είχε χάσει.
Κι όπως έχει η βδομάδα τα μερόνυχτα εφτά
η ζωή μας η ρημάδα δε φτουράει χωρίς λεφτά.

Τα λεφτά, τα λεφτά, ποιος τ’ ανακάλυψε
τα λεφτά, τα λεφτά, την πορτοφόλα
τα λεφτά, τα λεφτά, και μας παράλειψε,
τι παθαίνει ο άνθρωπος με του παρά τη φόλα.
Τα λεφτά, τα λεφτά, τα εκατομμύρια
τα λεφτά, τα μπερντέ, τα μπικικίνια
τα ψιλά, τα χοντρά, τριάντα αργύρια,
στο καζίνο την πατάς εφόσον έχεις γκίνια.

Άμα είσαι στην ανάγκη και "διά χειρός Βαράγκη"
θα πουλήσεις το τραπέζι και τη σάλα σου,
κι άμα τρέχουν οι πιστώσεις και τη μάνα σου θα δώσεις
προκειμένου να γλιτώσεις την κεφάλα σου.
Κάθε μέρα δυο ληστείες και δεινά και δυναστείες
και σεκιούριτι και πόρτες και ασφάλειες
και στο μάτι η πονηρία μη χαθεί η ευκαιρία,
δε γιατρεύονται με φράγκα οι ανασφάλειες.

Για τα λεφτά όλα γίνονται
για το μοιραίο το ευρώ
με το ξυστό όλοι ξύνονται
μα εγώ έχω εσέ θησαυρό.