Ακόμα θυμάμαι, ακόμα θυμάμαι
εκείνες τις νύχτες του καλοκαιριού,
που τα δυο σου μάτια, που τα δυο σου μάτια
μοιάζανε σαν άστρα, άστρα τ’ ουρανού.

Άδεια κι έρημα τα χέρια,
άδεια κι έρημη η καρδιά,
αχ, να `ρχόσουν να με πάρεις
και να μην μου φύγεις πια.

Στου κόσμου τις στράτες, στου κόσμου τις στράτες
μαζί σου γυρνούσα κι έλαμπε όλη η γη,
ποιος ξέρει πού πήγες, ποιος ξέρει πού πήγες
κι ο πόνος, βαθιά μου, άνοιξε πληγή.

Άδεια κι έρημα τα χέρια,
άδεια κι έρημη η καρδιά,
αχ, να `ρχόσουν να με πάρεις
και να μην μου φύγεις πια.