Κάποιο ρόδο ανθισμένο
στου παραθυριού την γλάστρα,
κάθε βράδυ, το καημένο,
ξημερώνεται με τ’ άστρα.

Και μαζί τους κουβεντιάζει,
όπως στέκεται θλιμμένο,
και κρυφοαναστενάζει
κάποιο ρόδο ανθισμένο.

Κάποιο ρόδο ανθισμένο
όσο πάει μεγαλώνει,
βλέπει τ’ άστρα πληγωμένο
κι η αγάπη του φουντώνει.

Και μαζί τους κουβεντιάζει,
όπως στέκεται θλιμμένο,
και κρυφοαναστενάζει
κάποιο ρόδο ανθισμένο.

Κάποιο ρόδο ανθισμένο
που τ’ αστέρια ερωτεύθει,
μέσ’ στην γλάστρα, λυπημένο,
μαραμένο, τώρα, πέφτει.

Κι έτσι πια δεν κουβεντιάζει,
ούτε στέκεται θλιμμένο,
ούτε κρυφοαναστενάζει,
κάποιο ρόδο μαραμένο.