Ο έρωτας, λοιπόν, κατεδαφίζει
το ετοιμόρροπο που συντηρούμε
και λίγο πριν μαζί του σωριαστούμε
με άλλα υλικά μας ξαναχτίζει.

Ευγένεια και βάθος μας χαρίζει,
σκληρότητα και ύψος που τρομάζει,
σε άγνωστο τοπίο προβιβάζει
τον κόσμο και ξανά μας τον δωρίζει.

Τα μουδιασμένα μέλη μας αγγίζει
δεκαδικά και συμμιγή και μόνα
και παραβαίνοντας κάθε κανόνα,
ακέραια τα κάνει και τ'αθροίζει.

Όνειρο ή αρρώστια, θα περάσει
με μιαν ηχώ βλεμμάτων και μια ζάλη.
Η σιωπή, σαν μύγα σε μπουκάλι,
την μουσική του κόσμου θα σκεπάσει.

Μετά την ταραχή του και τον σάλο
αφήνει, εκεί στην άκρη των δακτύλων,
σαν χνούδι, τη χρυσή σκουριά των ήλων,
και θέα σε παράθυρο μεγάλο.

Μια θέα παραδείσου, τίποτ’ άλλο.