Υπόγειος στον Κολωνό
κι ένα παιδί δέκα χρονώ
στην άσφαλτο τσιλιάρει τραγουδώντας,
του Χάρου η ρόδα να φανεί,
στο χέρι, βρωμικο πανί,
ταξίδι μακρινό πάει, γελώντας.

Κάθε φτωχικό σπιτάκι,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κάθε φτωχικό σπιτάκι.

Βροχή και ματωμένη αυγή,
ζευγάρι, ουρανός και γη,
σταλλάζουν στην ψυχή, βαθειά, τον πόνο,
μικρός αλήτης στον χιονιά,
χαμογελάει στην απονιά
κι αφήνει την ανάμνησή του μόνο.

Κάθε φτωχικό σπιτάκι,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κρύβει κι έναν Σωτηράκη,
κάθε φτωχικό σπιτάκι.