Γι’ αυτά που τάξαμε
και τα ξεχάσαμε σαν να `ταν ψέμα,
γι’ αυτά που ζήσαμε
και τα σκορπίσαμε σαν να `ταν ξένα,
έλα, θα χτίσουμε ένα αυθαίρετο
μες της καρδιάς μας τ’ αδιαίρετο.

Για να γυρνάς όταν διψάς,
όταν πονάς κι όλα σου φταίνε,
να μου λες για τα μικρά,
για τα πολλά κι όσα σε καίνε.

Χίλια μπαλώματα
σ’ ό,τι ονειρεύτηκα, χίλια σημάδια
όσα φοβήθηκα
και για όσα κρύφτηκαν μες την σκιά.
Του έρωτά μας τ’ ανεκπλήρωτο
νοίκι ζητάει και το αζημίωτο.