Ακούραστη βροχή αγαπά αυτή την πόλη.
Μέρες αστέγνωτες στα ρούχα σου,
σαν αλλεπάλληλες Κυριακές.
Νύχτες αδιάφορα ξέχειλοι, δακρυφόροι ορίζοντες.

Κι αν αγγίζεις το κορμί σου και δεν είναι το κορμί σου,
είναι που ξόδεψες
στην ανάγκη την αφή και την πνοή σου.

Απόμεινε κι η πόλη να ακουμπάει στη βροχή.
Πνίγονται οι δρόμοι της στο κλάμα σου.
Όλα θολώνουνε κι αργούν.
Νύχτες παράφορες, ξέχειλοι, δακρυφόποι ορίζοντες.

Σε τρομάζει η ζωή σου που δεν είναι πια δική σου.
Άναρχη η πόλη μας
στροβιλίζει σαν φτερό την αντοχή σου.