Αυτός ο καιρός μου θυμίζει
τότε που ήμουν πάλι ζωντανός,
τότε που ήμουν πάλι ο καθένας
κι ήταν δυο μέτρα απ’ τη γη ο ουρανός.

Έκλεισε η πόλη τις κουρτίνες στη θάλασσα
και τώρα πού θα ξεσπάει το νερό,
ένα λιοντάρι παλεύει στην άσφαλτο,
σπάει τα ηχεία και ορμάει προς τα δω.

Είναι βαρύ τσιμέντο η αλήθεια
και πιάνει χώρο μες στη σιωπή,
μα κάνει ωραία παρέα με τα στήθια
γιατί είναι οι χάρτες που με πάνε εκεί
που είναι τα μάτια σου όλο φως και με κοιτάνε,
ρίξε το βλέμμα σου μπροστά μου για να δω.

Βρέχει πολύ, βρέχει εδώ και μ’ αρέσει
που φεύγει κάτω από την πόρτα το νερό,
κάποτε μου’ χε φτάσει ως τη μέση,
τώρα φοβάμαι ... δε φοβάμαι να πνιγώ.

Αν δεν είμαι καρφωμένος σ’ ένα ξύλο
πώς θα επιπλέω, πώς θα είμαι ζωντανός,
μα έχω στην πλάτη καρφωμένο ένα μήλο
κι έτσι θα ζήσω γιατί είμαι τυχερός.