Έχω καρδιά και με πονά
του χωρισμού το δάκρυ
και σαν νυχτώνει η μοναξιά
με κόβει σαν αγκάθι.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια
κι ονειρεύομαι συχνά,
τα σγουρά σου τα μαλλιά,
τ’ άρωμά τους.
Και τ’ αστέρια όλα ρωτώ
ποιοι σε πήραν από δω,
τ’ όνομά τους.
Μέσα μου θεριεύει ένας καημός,
όταν δε σε βλέπω, φως μου
μαύρος ουρανός.
Χαρακιές και ανάσες, στεναγμοί σωρό,
θάλασσα που σμίγει στα βαθιά με το βουνό.
Ψυχορραγούν οι θάλασσες
και με ρωτούν οι θάλασσες
το πότε θα σε ξαναδούν.