Έναν τον βρήκα ξαπλωμένο στις γρίλιες του μετρό
μόνο νερό μου ζήτησε
ο άλλος χώθηκε στον κάδο μην παγώσει
τον πήρε σκουπιδιάρικο
αυτά στις μέρες τις καλές που ζητιανεύεις να επιστρέψουν
και η κοπέλα στο παγκάκι πεθαίνει ή ανασταίνεται ;
κι εκεί ο σταυρός ποιον κοροϊδεύει;
Κι οι προύχοντες τόσα τους δώσαμε αντί να πάνε διακοπές
Γερνούν μες στα γραφεία και στα παράθυρα
Και τα ποιήματα πεταμένα στα σχολεία
Και τα παιδιά, τα όνειρα ξοδεύονται στο μίσος
Κι εγώ λόγια σπουδαία κι ιδέες θαυμαστές
και θαυμάστε
Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή
Κι εσύ γυμνή ομορφιά του κόσμου
Μέσα και δίπλα μου ξυπνάς
και με ρωτάς τι στο καλό με δέρνει και νυχτώνομαι
Που `χω να σηκωθώ πρωί
λογαριασμοί και τράπεζες και τέτοια
Κι είμαι παλαβός
και τέλος πάντων έχει κουνούπια στα παιδιά
και δες μη κατουρήθηκαν
Χαμογελάς, σκεπάζεσαι
και τα χαμόγελο κρατάει ενώ ξανακοιμάσαι
Όπως στα αρχαία αγάλματα
κι όνειρα βλέπεις
αναλήψεις των πτηνών και των ερώτων
Κι εγώ ξύπνιος…
Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή…
Η μέρα θα `ρθει κι αν έχω φύγει
αυτή θα `ρθει τεράστια κι ήσυχη
Τότε, τώρα θα’ ναι, θα γονατίσει το θεριό
θα γείρει να λιαστεί ανάσκελο το σκότος
Θα απαλλαγεί το μίσος απ’ το μίσος
η σφαίρα από τον στόχο
Θα χαθεί η τάξη της φρίκης
Και ο νόμος ανάγκη της αποτυχίας μας θα σβήσει
Θα ανοίξει το κελί
θα αλαφρύνει το πάτημα χωρίς την αλυσίδα
Θα λιώσουν η σημαία και το σκήπτρο
Θα γίνει το σπαθί νερό
κι η δίψα παραμύθι
Κι αν είμαστε
κι αν είμαι λίγος και υποτακτικός
Μια μέρα γιατί η μέρα θα `ρθει
Κάποιοι, εμείς θα είναι, θα σταθούν συνείδηση μες στα αίματα
Να πουν σε όλους και σε μας για όλους εμάς «συγγνώμη»
Κι όταν μεγάλα τραγουδήσουν
το ασήμαντο νυχτερινό τραγούδι της σιωπής μας
Θα φέξει επιτέλους το ξημέρωμα
μιας νέας τραγωδίας