Ο Τζίμης, απ’ το Κάρδιφ, εικοσιδυό χρονώ
ξανθός ανθρακωρύχος, ως το νυχτερινό
τον ουρανό τον βλέπει μέσα από την καμινάδα.
Βαριέται τ’ ορυχείο, τραβάει για την Ελλάδα.

Και φθάνει στο Αιγαίο και έφτασε στη Σκύρο
και τον τυλίγει η ασπράδα, τον τύλιξε το μύρο.
Ένας μεγάλος ήλιος,
βουνό που κελαηδεί,
η ζέστη σαν το μέλι
κι η γη να τραγουδεί.

Ο Τζίμης κάτω στο γιαλό διαλέγει κατοικία
σπηλιά, ουρανός και φως στην άσπρη παραλία.
Με χωματένια θάματα και μ’ αλμυρή ασπράδα,
με παραμύθια γαλανά ξεχνάει την καμινάδα.

Μα έφτασε Νοέμβρης και τα νερά οργιστήκαν.
Κι ένα πρωί Γενάρη τον Τζίμη τον βρήκαν
ευρήκανε τον Τζίμη αμίλητο και κρύο.
Στην άμμο πλάι του ήταν
στην άμμο χαραγμένο
ένα μεγάλο "Ζήτω"
μισοτελειωμένο...