Σαν Οδυσσέας που γυρνά
Κι όλο τεχνάσματα γεννά
Μην του τελειώσει ο δρόμος

Τους ναύτες είδα στην Αργώ
Με αστρολάβο ναυαγό
Να μεγαλώνει ο κόσμος

Σαν το δελφίνι στην ακτή
Που `χει απ’ το ταίρι του χαθεί
Θρήνησα τους συντρόφους

Κι εκεί στης μέρας τα μισά
Ησουν η αύρα που φυσά
Απ’ της καρδιάς τους λόφους

Με της αγάπης τα φτερά
Ταξίδια πάμε αλαργινά
Τραγούδια λέμε που το δάκρυ ξεγεννά
Και τ’ ανασταίνει η χαρά

Με τα πολλά – Με τα στερνά
Οποτε πιάναμε στεριά
Μύριζα τ’ αρμυρίκι

Κι έκανα σκέψεις μυστικά
Απ’ την αρχή η Ναυσικά
Μην ήταν η ίδια η Κίρκη