Ανεμοπαίζουν οι κουβέντες στη σιωπή
Σαν τις σημαίες που υψώνουν στα μπαλκόνια
Είδα μπροστά μου να περνάνε τόσα χρόνια
Χωρίς κανένας μια κουβέντα να μου πει
Δίχως κανένας μαι κουβέντα να μου πει

Πρέπει να σπείρω τα όνειρά μου σε γκρεμούς
Να ζωντανέψω με ευχές νεκρά αστέρια
Κι όταν της λήθης μ’ ακουμπούν τα κρύα χέρια
Φωτιές ν’ ανάβω στης ψυχής τους ουρανούς

Κάθεται η νύχτα σε καρέκλα ηλεκτρική
Ηλεκτρικά βιολιά δοξεύει και κιθάρες
Σ’ όποιον φοβάται η ζωή δεν κάνει χάρες
Κι όποιος τολμά δεν κάνει χάρες στη ζωή

Θα ξημερώσει σαν πρωί αλλοτινό
Θα βγει ο Ήλιος στου ορίζοντα την πλάτη
Θριαμβευτής με μια γενναία αυταπάτη
Πως δε θα δύσει σαν θαρθει το δειλινό