Αν ήσουν περιστέρι κλεισμένο σε κλουβί
θα σ’ είχα ελευθερώσει ήδη ένα ζεστό πρωί
θα σ’ έβλεπα να φεύγεις στο χάος να πετάς
μέχρι να βρεις το δρόμο σου και κάποιον ν’ αγαπάς

Μα εσύ είσαι μέσα μου ποτάμι που κυλάει σιωπηλό
μέσα απ’ τα δάση μ’ οδηγείς σε μακρινό ωκεανό

Αν ήσουνα κοχύλι στην άκρη ενός γυαλού
θα σ’ έπαιρνα μαζί μου για πάντα και παντού
να `χω ένα γαλαξία στην τσέπη του παλτού
ν’ ακούω κάθε βράδυ το τραγούδι του βυθού

Μα εσύ είσαι μέσα μου, ποτάμι που κυλάει σιωπηλό
μέσα απ’ τα δάση μ’ οδηγείς σε μακρινό ωκεανό

Αν ήσουνα τραγούδι κλεισμένο στη σιωπή
που περιμένει κάποιον επί χρόνια να φανεί
θα ξάπλωνα κοντά σου μέχρι να βγεις στο φως
μπροστά στην ομορφιά σου θα στεκόμουνα σκυφτός

Μα εσύ είσαι μέσα μου ποτάμι που κυλάει σιωπηλό
μέσα απ’ τα δάση μ’ οδηγείς σε μακρινό ωκεανό