Οι άνθρωποι που αγάπησα σαν κάστρα νικημένα
φυλλορροούν αισθήματα σε ξένες αγκαλιές
έχουν τα χείλη τους υγρά, τα χέρια ιδρωμένα
μα την καρδιά τους πιο στεγνή απ’ όλες τις καρδιές

Οι άνθρωποι που αγάπησα άλλα φιλιά δεν έχουν
δαγκώνουνε τα στόματα αυτών που αγκαλιάζουν
ζούνε το χρόνο πιο αργά, τις νύκτες δεν αντέχουν
στον πρώτο ψίθυρο ξυπνούν, μα τη σιωπή τρομάζουν

Οι άνθρωποι που αγάπησα σαν κάστρα νικημένα
είχαν ποτάμι αστέρευτο στο σώμα τους μπροστά
μα τη βραδιά που αφήσανε τα μάτια διψασμένα
σκαρφάλωσε η μοναξιά πατώντας στα νερά.