Με μια ψυχή,
με μια ψυχή εξόριστη
και μια ζωή
και μια ζωή αόριστη,
βγαίνεις στου κόσμου το σεργιάνι.

Στάζουν τα μάτια,
στάζουν τα μάτια σου φωτιά,
σκορπίζεις χάδια,
σκορπίζεις χάδια και φιλιά
γυρεύοντας λιμάνι.

Αρχόντισσα της συμφοράς,
των άσωτων καμάρι,
χωρίς πατρίδα και Θεό,
ζητάς του πόθου το ιερό
σε λαϊκό παζάρι.

Με τις σκιές,
με τις σκιές παραμιλάς,
στις χαραυγές,
στις χαραυγές κατρακυλάς,
σ’ άδεια σεντόνια, ρημαγμένα.

Δε φυλακί-,
δεν φυλακίζεσαι στο φως,
ξεφτίζεις γι-,
ξεφτίζεις γίνεσαι καπνός,
ψάχνεις τα χρόνια τα χαμένα.

Αρχόντισσα της συμφοράς.......