Πάλι στα όνειρά μου
έγινες άρωμα και μπαίνεις,
στο παγωμένο κάστρο μου
από ένα ράγισμα περνάς.
Μα όταν ξημερώνει
γίνεσαι ζεστασιά που μένει,
ζω με την ανάσα σου,
ζεις στην ουσία μου ξανά.

Ρόδο μου μισάνοιχτο
απ’ το παράθυρο του κόσμου,
τ’ άλλο μου μισό μη μου στερήσεις,
δώσ’ μου,
απ’ το παράθυρο του κόσμου
τέλος μου, αρχή εσύ και φως μου.

Μες στην καταιγίδα
γίνεσαι καλπασμός και φεύγεις,
για ένα ακόμα άγνωστο
πάλι με δώρα θα γυρνάς.
Άλογο της ερημιάς
που ξενοβάτες αγριεύεις,
θα σε προσμένω στο φανέρωμα
'κει που γεννιέται η ομορφιά .

Ρόδο μου μισάνοιχτο.....