Θυμάμαι,
όταν ξύπναγες.
Το πιο όμορφο χαμόγελο μου φύλαγες.
Θυμάμαι,
παλιά θλιμμένα κύματα.
Άλλαζαν νόημα στου κόσμου τα ασήμαντα.

Μένω εδώ, στο ίδιο σώμα.
Μπορώ να κρατιέμαι απ’ όσα μ’ άφησες να ζω
κι ας ψάχνω ακόμα κάποια λογική
στης φυγής σου την ανάμνηση.
Μένω εδώ.
Μένω εδώ.

Λυπάμαι
που όλα τέλειωσαν.
Νυφάδες χιόνι που έπεσαν και έλιωσαν.
Λυπάμαι
που πίσω σου δεν έτρεξα.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αν σ’ είχα ή αν σ’ έχασα.

Μένω εδώ στο ίσιο σώμα.......