Πέρασαν κιόλας δύο χειμώνες
σα θηλιά στο λαιμό
καταβροχθίζεις υποσχέσεις
σ `ένα κόσμο ορφανό
χέρια αδειανά κι ούτε μιλιά
οι λέξεις βγαίνουν με κόπο
πικρός καφές, ρακή άμα θες
μήπως και πνίξεις τον πόνο

Αυτά σκεφτότανε ο Μανωλιός
αργά στο καπηλειό
Πολλή ρακή μαζί και στεναγμός
σφυρίζουν στο μυαλό
και τα λαούτια παίζουνε
αντάρτικο σκοπό
τα χέρια ανοίγει σαν αετός
και μπαίνει στο χορό
Πέρασαν κιόλας δύο χειμώνες
και νιώθω τις μαχαιριές
να `χουν απλώσει στο κορμί μου
σαν ξεραμένες πληγές
στέρφα η γη και η φυγή
δε βρίσκει πάλι το δρόμο
πικρός καφές, ρακή άμα θες
μήπως και πνίξεις τον πόνο
Αυτά σκεφτότανε ο Μανωλιός
αργά στο καπηλειό
Πολλή ρακή μαζί και στεναγμός
θολώνουν το μυαλό
και τα λαούτια παίζουνε
αντάρτικο σκοπό
τα χέρια ανοίγει σαν αετός
και σέρνει το χορό

Σε μια στιγμή ευθύς ο Μανωλιός
εκεί στο καπηλειό
τραβάει ένα μαχαίρι κοφτερό
και μπήγει στο λαιμό
και τα λαούτια παίζουνε
αντάρτικο σκοπό
τα μάτια κλείνει σαν αετός
βουτάει στο κενό