Στην πέτρα της υπομονής
κάθησες προς το βράδυ,
με του ματιού σου το μαυράδι,
δείχνοντας πως πονείς.

Κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει,
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί.

Κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό.

Μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δεν βόγκηξε κι εγίνει,
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός