Στο Ντορέ πέφτει ψιλή βροχή
Κι είναι ο κόσμος σαν κρύο δωμάτιο
Δεν περνάει ένα φως
Ούτε κάποιος γνωστός
Και αργεί να φωτίσει το αύριο

Θα `θελα να σ’ αγγίξω ξανά
Τα μακριά σου μαλλιά να μυρίσω
Μα ας τ’ αφήσουμε εκεί
Φίλοι πάλι ή εχθροί
Δεν αντέχω άλλο να προσπαθήσω

Στο Ντορέ είναι όλα κλειστά
Παίρνω το πρωινό λεωφορείο
Και μια ανάσα βαθιά
Δυο στάσεις μετά
Θα μ’ αφήσει ξανά μεσ’ στο κρύο

Όσο λοιπόν κι αν γυρνώ
Θα τα βρίσκω όλα εδώ όπως τ’ άφησα
Και στο ίδιο όνειρο από ψηλά θα κοιτώ
Να βουλιάζει η πόλη στη θάλασσα

Είσαι ένα καράβι στα παγωμένα
Που μοιάζει σταματημένο στου λιμανιού τ’ ανοιχτά
Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι έναν αιώνα μετά
Αν σε μένα γυρνάς ή αν φεύγεις