Τα χρόνια μου περάσανε
μαύρα καταραμένα
σε μένα έπεσ’ ο λαχνός
να ζω βασανισμένα.

Γιατί βρε τύχη άπονη
μ’ έχεις τόσο δικάσει
λυπήσου πια το σώμα μου
κι άσ’ το να ησυχάσει.

Βαρέθηκα τέτοια ζωή
μαύρη ζωή που κάνω
μέρα και νύχτα φθείρομαι
κοντεύω να πεθάνω.

Όλος ο κόσμος χαίρεται
μα εγώ χαρά δεν ξέρω
έτσι το θέλει η τύχη μου
σκληρά να υποφέρω.