Δεκέμβρης και μόλις
ζυγώνει το κρύο
σου γράφω σε ένα
μικρό καφενείο

Η πόλη έχει χίλιες
φωτιές στα στενά της
μια μάνα τρομάζει
ξανά τα παιδιά της

Δεν ξέρω σε τίνος
τον κόσμο ταιριάζει
να γίνεται η αλήθεια
σκυλί που ουρλιάζει

στους δρόμους συντρίμμια
γυαλιά οι βιτρίνες
και πλάι στις κουκούλες
σινιέ καπαρντίνες

Δεκέμβρης κι ακούω
να στάζει το αίμα
στο κάθε μας βήμα
στο κάθε μας ψέμα

Τον φόβο μας δείχνουν
και τ’ άγρια σμήνη
μην τύχει κι αρπάξει
σπαθί η οδύνη

Δεκέμβρης και πάλι
κι αυτό μου θυμίζει
πως ότι ξεχνάμε
γενναίο γυρίζει

Ζητάει τα ρέστα
ο μέσα μας άλλος
εκείνος ο ωραίος
αυτός ο μεγάλος