Με φίλησες και φεύγεις με πικρό το στόμα,
ποτέ δε θα ξυπνήσουμε πρωί μαζί.
Το πάθος που μας έδεσε, ψυχή και σώμα
μονάχα μες στο όνειρο θα ζει.

Γιατί έχεις ήδη ζωή στρωμένη
και θα `ταν κρίμα να χαθεί,
η φυλακή σου σε περιμένει να πας εκεί.

Όσο για μένα θα συνηθίσω,
πάντα πονάνε τα φιλιά τα δανεικά
κι απ’ τη ζωή σου θ’ αποχωρήσω
έτσι όπως ήρθα, διακριτικά.

Ησύχασε μωρό μου και μη φοβάσαι,
να ξέρεις, δε θα σου `κανα ποτέ κακό.
Αν τύχει και σε δω μπροστά σε τρίτους να `σαι,
θα σου μιλήσω στον πληθυντικό.