Όπως σιγά- σιγά μαζεύω όλα τα πράγματα
θα βάλω τη ζωή μου σε μια τσάντα,
μα προς Θεού, θα σ’ αγαπώ για πάντα,
περίσεψαν και σκούριασαν τα θαύματα.

Όπως σιγά- σιγά τυλίγω τα συντρίμμια μου
σ’ ένα χρυσό χαρτί πολυτελείας,
θα `χεις μαζί την ομορφιά και την ασχήμια μου
μπουκέτο μιας μικρής μελαγχολίας.

Λέω σιγά- σιγά ν’ αγγίξω την αλήθεια μας,
γενναία να σου πω το σ’ αγαπώ μου,
όπως θα τρέμω στα μισά του δρόμου
κι ανήμπορη θα στέκει η συνήθεια μας.

Κανένας δεν ξεφεύγει απ’ την αγαπη.