Της Αρτέμιδος αχ τ’ αργυρά
τόξα μες στα χέρια μου κρατώ
Κι από λάθος νύχτα σιωπηλά
λάμπω σαν του έρωτα θεριό

Κι όταν το κοιτώ να ματώνει
θέλω για πάντα να χαθώ
Κι όταν το κοιτώ να ματώνει
θέλω για πάντα να χαθώ

Διάβολος μέσα στο γυαλί
με ξεγέλασε να πιω
στο παιχνίδι της ζωής κι εγώ να μπω
Στη χαρά της αγκαλιάς
όμως μου `πε δε χωράς
αν δεν ξέρεις ν’ αγαπάς

Ζέφυρου πνοή αχ δυνατή
έχω γύρω γύρω στο λαιμό
Κι όταν φεύγει η νύχτα το πρωί
βρίσκομαι στου Νότου το Σταυρό

Με μια ανάσα μου σταυρώνω
όσα όνειρα δε ζω
Με μια ανάσα μου σταυρώνω
όσα όνειρα δε ζω