Βρήκα ξανά την αγάπη μας, μόνη καθότανε,
έριχνε βότσαλα στην ακροθαλασιά.
Δεν είμαι σίγουρος πια αν με θυμότανε,
ίσως να μου έγνεψε για λίγο τρυφερά.

Θέλω ξανά να σε δω να μαγεύεις τον κόσμο,
να ζηλεύω, να λιώνω κι εσύ να γελάς στη σκηνή.
Σ’ όλα τα δύσκολα, σ’ όλες τις μάχες που θα `ρθουν
μια αγκαλιά, μια καρδιά, εγώ κι εσύ κολλημένοι μαζί, όπως στην αρχή.

Πήγα ξανά απ’ το σπίτι που όλα αρχίσανε,
έστεκε έρημο, το έδερνε ο βοριάς.
Κάτι παιδιά τα κουδούνια για πλάκα χτυπήσανε,
ύστερα φύγανε κι έκλαψα για μας.