Πώς μπορείς να μου λές "καλημέρα", μετά απ’ αυτά που μου κάνεις,
πώς μπορείς μέσ’ στα μάτια ακόμα και με κοιτάς,
πώς μπορείς και μου λες, "δεν πειράζει, άνθρωπος είσαι",
πώς μπορείς να `σαι πλάι μου ακόμα και να μ’ αγαπάς.

Αυτά δε γίνονται,
αυτά δε γίνονται,
αυτά δε γίνονται ποτέ.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει,
κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τόσο πολύ,
εσύ πώς μπορείς, πώς μπορείς.

Απορώ πώς κατάφερες, Θεέ μου, να με συγχωρήσεις,
πίσω, μέσ’ στην ζωή σου πώς μπόρεσες να με δεχτείς,
πού την βρήκες την δύναμη, θα `θελα να ΄ξερα, πες μου,
κι ενώ σε πλήγωσα τόσο, ακόμα λες για μένα πως ζεις.

Αυτά δε γίνονται,
αυτά δε γίνονται,
αυτά δε γίνονται ποτέ.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει,
κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τόσο πολύ,
εσύ πώς μπορείς, πώς μπορείς.

Δεν νομίζω πως αξίζω τόση αγάπη,
μπροστά στην δική σου αγάπη αισθάνομαι τόσο μικρός,
για να μπορέσω κι εγώ ν’ αγαπήσω έτσι εσένα
θα `πρεπε να `μουνα ο ίδιος ο Θεός.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει,
κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει,
κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τόσο πολύ,
εσύ πώς μπορείς, πώς μπορείς.