Ήρθα στα Πετράλωνα
στα γνωστά λημέρια
για να ξανανοίξουμε
τα παλιά τεφτέρια,
μα σε βρήκα, αγάπη μου,
να `σαι σ’ άλλα χέρια.

Από γειτονιά σε γειτονιά
κλαίω τη δική σου απονιά,
κλαίω τη δική σου απονιά και τυραννιέμαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξεχνιέμαι.
Κλαίω τη δική σου απονιά και τυραννιέμαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξημεροβραδιάζομαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξεχνιέμαι.

Κάτω στα Πετράλωνα
άλλον αγκαλιάζεις,
δε θυμάσαι τίποτα,
δε με λογαριάζεις,
σ’ έναν πόνο ατέλειωτο
με καταδικάζεις.

Από γειτονιά σε γειτονιά
κλαίω τη δική σου απονιά,
κλαίω τη δική σου απονιά και τυραννιέμαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξεχνιέμαι.
Κλαίω τη δική σου απονιά και τυραννιέμαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξημεροβραδιάζομαι
κι όλο στα Πετράλωνα ξεχνιέμαι.