Χρόνια - κεράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
τίποτα πριν κι άλλο τίποτα ύστερα
είναι μονάχα το καλοκαίρι
μ’ αφήνεις να ρθώ όλο και πιο κοντά σου και γελάς.
Το ξέρω ο χειμώνας που θα `ρθει δε θα `ναι καλύτερος
δε θα γίνουν αυτά που περίμενες να γίνουν πέρσι
ίδιος με φέτος μονάχα που θα `ναι μακρύτερος
έχει αρχίσει πολύ η κατάσταση αυτή να μ’ αρέσει.

Καλοκαιράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
τίποτα πριν κι άλλο τίποτα ύστερα,
πάθος μονάχα να λέω ιστορίες,
ιστορίες στ’ αλήθεια τα ψέματα πάνε και γελάς.
Τα τραγούδια που θα `ναι στη μόδα δε θα `ναι καλύτερα,
τα’ όνειρό τους δεν ξέρεις μια μέρα μπορεί και να γίνει
στο Αιγαίο να σκάσει μια μπόμπα ή κάπου μακρύτερα
«εγώ κι εσύ μόνοι πάνω στη γη» να `χουμε μείνει.

Υποσχέσεις «του χρόνου» που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
κανένα «ίσως» κανένα «πιο ύστερα»,
πέτρες μονάχα τις γλύφει το κύμα,
το πίνουν, μεθάνε και κλαιν στην υγειά σου και γελάς.
Οι φίλοι που θα `ρθουν το ξέρω δε θα `ρθουν καλύτεροι
κι ας ήμασταν όλοι χωρίς εξαιρέσεις κρετίνοι
ολονών μας οι δρόμοι έχουν γίνει στενοί και μακρύτεροι
δε χωράμε δυο-δυο να περνάμε κι αυτό μου τη δίνει…

Χρόνια-κεράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου…