Τα καημούς τη ξενιτείας
έφαγαν την ψυμ'
χωρίς μαναν, κυρ κι αδέρφεα
έρημον πουλίν.

Τα νεότηταμ’ σα ξένα
πώς εδέβανε
πριν την ώραν τα μαλλίαμ'
άσπρα έντανε.

Τα ξένα καταραμένα
μίαν κι γελάς
νέος φευς ασην πατρίδαν
γέρος όπις πας.