Είμ’ όλα τα μέρη που μεγάλωσα,
οι αίθουσες, τα κρύα καφενεία,
οι γωνιές που αλήτεψα και μάλωσα,
τζάμπα μάγκας από αμηχανία.

Είμαι το χαμένο μεροκάματο
και οι τρέλες μου της εφηβείας,
ο χαμός στο αφηνιασμένο Σάββατο
και το ψάξιμο μιας ευκαιρίας.

Είμαι, ό,τι άγγιξα κι αγάπησα,
είμαι, ό,τι πίσω μου το άφησα,
τα κρεβάτια και οι δρόμοι που ίδρωσα,
το ό,τι πρόδωσα πολύ και πλήγωσα.

Είμαι, ό,τι το κορμί μου βίωσε,
οι φορές που έφτασα στα άκρα,
το ταξίδι που, νωρίς, τελείωσε,
τ’ όνειρο που έζησα στην τράκα.

Είμαι, ό,τι άγγιξα κι αγάπησα,
είμαι, ό,τι πίσω μου το άφησα,
τα κρεβάτια και οι δρόμοι που ίδρωσα,
το ό,τι πρόδωσα πολύ και πλήγωσα.